فشتمقولی در باب استفهام آراء!!

آراء آراء آراء!!!ا

...واما درباب ایستفهام آراء!!بایدی واتن نمایمی؛ که آراء آوایی بودی که پشه وریان؛ دردیئرمازان؛ به هنگام ارشاد گاوان؛ به سمت آغلان ؛ آنرا به صورت تیکرار؛ یعنی آراء ؛ آراء ؛ آراء ؛ می واتندی ؛ واگر تعداد آراء به زیادی واتن شوندی! گاوان خوشخرامانه!به سمت آغلانشان می خرامندی! ومشغول نوشخوارمی گردندی.!!

) برگرفته ازکتاب ازپشه ورتا مزه ور ! اثرفشتمقولی پشه وری!!(

فشتمقولی کی بود؟!!!!

  فشتمقولی کی بود ؟!!!

نگارنده : رضا نعمتی کرفکوهی

فشتمقولی پشه وری ! معروف به فشتم : وی از اکابر و اعاظم و فلاسفه وادبا و از شعرای طنز پرداز پشه ور،از ولایات بین الشپلین!! درسده پنجم هزاره اول بود. او ازنوادگان فشتم بیک پشه وری معروف بود.او دروس چرت و چوله ! را نزد بزرگانی چون ورپش شرپرخان مزه وری و کفتنقولی کیلیتونباشی طی نمود. فشتمقولی دردوران حیات خود سفرهای متعددی به سرزمینهای بین الشپلین ! ازقبیل ولایات مزه ور" مولومات" تولومات"گسکرات"سیاه کوه" !بیلی تک" دولی چال" وپیرون خل نمود.ا ودر سفربرون مرزی اش دراواسط  سده پنجم  به سرزمین های ماءوراالنهر؛ با فیلسوف ومتکلم برجسته ای بنام یادیئس هاویدار! آشنا و مجذوب اندیشه و آراء فلسفی او گردید. به طوریکه خودش را مطلقأ در وجود او می دید. او بعد از مراجعت به بین الشپلین! در ولایت مزه ور,اقدام به تأسیس آکادمی فلسفه بنام « دارالفشتم » نمود؛ اوبا تأسیس این مرکز, اقدام به ترویج مکتب نوینی بنام «بیبوئیسم» نمود. پیروان مکتب بیبوئیسم چندی بعد توانستند تمامی نقاط بین الشپلین! ومناطق وسیعی از دره دوغالهای اطراف مزه ور را تحت نفوذ تبلیغی خود درآورند. ولی دیری نپائید که این آکادمی فرهنگی مورد تهاجم فرقه سنتیبابویان» که شاخه ای از پیروان مکتب «کیلیتونیسم» تاریخی بودند به آتش کشیده شد و فشتمقولی وشاگردانش تحت تعقیب و تهدید به مرگ قرار گرفتند.این امرسبب گردید تا فشتمقولی شبانه و در یک شب برفی دیار مزه ور را به یک نقطه نامعلومی ترک نماید. این سفر آخرین سفر فشتمقولی محسوب میشد,زیرا او بعد از آن دیگر در هیچ جاومکانی دیده نشد! و هیچ اثر و ردپایی از وی یافت نگردید.

کلیه مکتوباتی که ازایشان برجای مانده است همگی به زبان بین الشپلینی !!نگاشته شده است. زبان بین الشپلینی تلفیقی از زبان پارسی و کادوسی باستان می باشد که درولایات بین الشپلین رایج بوده است . از فشتم آثار متعددی برجای مانده است از قبیل:  سیاحت نامه فشتمقولی شامل سه بخش : (ازمولومات تا شولومات" از بیلی تک تا دولی چال ! از پشه ور تا مزه ور) – فشتم التواریخ " رایحه ی وژه بو"   دکو مینی خله بو!"  اصول فلسفه وروش کلیتونیسم"  دره دیله مده میز!" تطهیر  با خومبور! و...

از تاریخ دقیق تولد و فوت فشتمقولی اطلاع دقیقی در دسترس نیست                      

بین الشپلین و ولایات مزه ور و پشه ور جزء بلوکات و سرزمین های قفقاز جنوبی بودند که درقرارداد ترکمنچای در زمان دولت  قاجار از ایران جدا شدند

فشتمقولی در میان بابویان!

         کی بودی؟ کی بودی؟ من نبودی!!

         نگارنده: رضا نعمتی کرفکوهی

       ...ودرآن هنگام که شبانگاهان با کافله ای از (بابویان)1 ،از راهی،درحال گذربودی و  ناخبری ویندی که یکی ازآنان، شروع به آوازخواندن بکردندی!، توهرگز تعجب نکردندی، چون او را فشاری از باد اشکم، بفشارندی! وخواستندی خود را بخلاصندی!! تا تودر اندرون آن کافله، صتای کرنایش! را نشنوندی! وپسان هنگام که اوبا حال پریشانی،تات شدی و به تو زول زدندی، هنی تو تعجب نکردندی،چون اواینبار خواستندی بکاوشندی که آیا      نجوا ی «اوفه »ازتو ببرخاستندی یاکه نبرخواستندی ،اگرنبرخواستندی، اواحساس بکردندی که وضعیت به حالت عادی!! ببرگشتندی، ولی اگررایحه ی آن به مشامت برسندی و توبجای » اوفه »

     «اووفففففففففففففف » بکردندی، او البعلی اندرمیان کافله بگفتندی

                     کی بودی؟ کی بودی؟ من نبودی!!

         برگرفته از کتاب « دکوه مینی خله ای بو!! » اثرفشتمقولی پشه وری

1        -بابویان سنت گرایان پیرو مکتب  کیلیتونیسم تاریخی بودند که درولایت پشه ور در سرزمینهای بین الشپلین!  می زیستند. آنان به دلیل عدم آشنایی با حمام !!، بوهای بخصوصی ازآنان برمی خاست که در زبان  بین الشپلینی، وژه بو،و یا مچنه بو گفته می شد.

فشتمقولی در دیار واویلا!

فشتمقولی در دارباغ!!

نگارنده: رضانعمتی کرفکوهی

  ...وناهصد سال بعد درچنین روزی! من با چند سر ازخشانم ؛ هوای سفر به سرزمین رؤیایی ام " دار باغ " بنمودمی؛ به فومن؛ بلاد فیامین؛ازولایات بیه پس امروزی که رسیدمی؛ وارد راه چارپاداران؛ جاده آسفالته گشت آینده شدمی ؛ دستخط امروزی را طی طریق بنمودمی؛ کرده مله را دُم بکردمی؛ ازپیرقلندر تا سرحداد دامنه های سرسبز کرفه کوه؛ به سرزمینی بر خوردمی که آنجا را "دارباغ" گفتندی؛ آری آنجا همان دیاررؤیایی من بودندی. وختی بدانجا پا نهادمی؛ ویندمی اثری ازآن رؤیای من درآن سامان برجا نمانده بودندی.

به دارباغ گذر کردم درآن فصل بهاری

نه باغی ویندمی، نه داری، نه بجاری

به هر راهی بویندم من معمار ونجاری

که باخود حمل می کردند مصالح وانجاری

به خود واتمی نکند اینجا را من کج دیدمی

شالیزار را میلگرد و سیمان و گچ دیدمی!؟

یکی را ویندمی واتمه  من ده چه  بوام تنه؟

تو که ویلا می کاری جای هر برزه بنه !؟

اوهمی گفت من بهشتم باهمین ویلا شود!

منه نه مربوط! روزگارنسل فردا واویلاشود!

به پیرامونش چون بنگریستمی؛ همه جا ویلا بدیدمی؛ البعلی به خود گفتمی که وخت آن رسیدی که دیگر این دیار رؤیایی ام را بایدی « ولایت واویلا!» بناممی؛ چونکه براستی آغوشش برروی هر ویلاسازی واز بودی !!!

(گزیده ای ازپیشگوییهای فشتمقولی پشه وری در کتاب فشتم التواریخ!!

فشتمقولی و تطهیر با خومبور!

فشتمقولی وتطهیر با خومبور!!

نگارنده: رضا نعمتی کرفکوهی

...ودرآنسان که ناخبری دراندرون جنگلی اشکم پیچه گرفتندی؛ گر بیلکه آوی نیافتندی؛ چه کاری بختر از آن بودی که یک مشت تا دمشتی " خومبور" از للکه داری بکندندی؛ اگر نشودندی ز هر داری بکندندی؛

اگر " خومبور" نیافتندی ؛ لیوی ز دار باسکمی کندی؛ اگر باز هم نشودندی ؛ هرآن لیوی ز هرداری بکندندی؛ هنی ویندی نشودندی ؛ بوره لیوی بیافتندی؛ پسان البعلی به اندرون " خرفه دلی " دختندی؛ و پسانکه قضا را حاجت!! بنمودندی و اشتن را بخلاصندی ! البعلی اشتن را به " خومبور " برسانندی ؛ و قشنگینه بتطهیرندی.                                                                                                            ( گزیده ای از کتاب " تطهیربا خومبور" اثر فشتمقولی پشه وری)!!

فشتمقولی و امید به زندگی!

(فشتمقولی و امید به زندگی در(بین الشپلین )

چکیده ای از بیانات فشتم الفشاتم،فشتمقولی پشه وری، در میان دانش آموختگان موسسه دارالفشتم،در سده پنجم هزاره اول.

نگارنده : رضا نعمتی کرفکوهی

... اوری بایدی یک خش خبری به شاگردان خش داشتنی ام درزونوستگاه دارالفشتم رسان نمایمی که هم الان امید به زندگی دراندرون مردومان بین الشپلین از100 الی 120 باهارمی باشندی.

که رازورموزش را نیز میتوانندی به موارد زیر خولاصه نمودندی.

1- اوری اگه یک بین الشپلینی با ایمشته پول وارید گسکری بازار شوندی عالمی سبدا کردندی وآگردسر هنی وینندی نیم مشت از آن ایمشت پول در جیف داشتندی ، سپس بذوقیدندی و امید به زندگیشان را چند باهاری  بیافزودندی و....

2 - اوری اگه یک بین الشپلینی برای شب نشینی به خانه خشان ورفقان وهمسادگان روندی در پی تجسس واینکه میزبان چه دارندی وچه ندارندی وچه خورندی وچه پوشندی وچه سوارشدندی و خانه اش چه جوری بودندی ومبل وپرده اش چه بودندی نبودندی!! بلکه میشین گفتندی وپپوچال شنوندی وکویه دونه می چاکنندی وبشته برزوفتره کوکه دنه چیلکایش بودندی، نه از غمی واتندی ونه از قرصه ای مسندی و آگردسربذوقیدندی و امید به زندگیشان را چند باهاری بیافزودندی و....

3 - اوری اهالی بین الشپلین به میمنت داشتن چنین زونوستگاهی (تعلیم گاه دارالفشتم) خودشان را مهم می دانندی وبه چنان درکی رسیدندی که اشتن را ابر مخلوق هستی می دانندی واشتن را (انسان موجودی ناشناخته) موریس مترلینگ نمی دانندی. واشتن را اوی نکردندی و قشنگینه اشتن را شناختندی و اشتن را مهمتر از زندگیشان می دانندی واشتن را هرگز قوربونی زندگی نکردنی  واینگونه بودندی که هرگز سقته نکردندی واصلا ندانستندی که سقته چیستی!! در ماوراءالنهرکه بودمی از مرادم یادیئس هاویدار بسی بیاموختمی که باعیث سقته در اندرون اینسان دتا عامیل بودی، یکی عامیل جان ودیگری عامل روان. در عامل جان اهلی بین الشپلین الانه از بخترین وسالیمترین خراک همی هردندی و کره روئن وتکمه سوره و سوزی وارباء دوشاو بخوردندی،اوری شومه عسله مش گل وگیا هردندی وعسل ساتندی وگاوان شومه اناسوچرندی وشت ویدواندی نه مثل ناهصدسال بعد  گاوان را در سالون داشتنی وبه اوون کود بخورانندی تا چق شوندی،که هم شتشان وهم گوشتشان سمی بودندی وبجای کره روئن، کلارا روئن،(روغن نباتی) هردندی،چه عرض کنمی دورباشدی در آن روزگار تمام خراکشان شیمیایی!! بودندی، که عامیل سقته جانی می گردندی بما سقته از منظر روانی، که عوامیلش نادونی بودی، بی فیکری بودی، دنیا دوستی و مال دوستی بودی واین هم که ازوجود داشتن  چنین زونوستگاهی اهالی بین الشپلین اوری خیلی خیلی زونوستندی ودنیا را بی همیت گتندی واز نظر روانی روحیه خشی داشتندی و این بودی که می ذوقیدندی وامید به زندگیشان راچند باهاری  بیافزودندی و....

 بنقل از کتاب فشتم التواریخ(باب الفشتم) اثرفشتمقولی پشه وری فیلسوف برجسته سده پنجم  هزاره اول!!

لحظه تحویل سال (طنز)

آخــــــــــــر شـب لــحــظـــــه تحــــــویل سـال

منــزل مــا خــــــلـوت وبــی شـــــوق و حــــال

یک پســـــــر اندر کنـــــــــــارم بیـــش نــــــبود

آن یکــــــی انگـار با ما همکــیش نبـــــــــــــود

بــا زن و مـــــــــــــــــادر زن و دور و بـــــــــرش

 جملگی در منزل قـــوم و خویشان هـمسرش

وان یــکــی آن شب کمــی شاهــکـار کــــــرد 

 اندکــــــــی رســــــــم زمـــان انـــکار کــــــرد

با همســـــرش آمــد نشست انـــدر بـــــــــرم

بالشـــــی آورد گـــــذاشت زیـــر ســــــــــــرم

تابگفتــم ای خدا خیــرت رســـان برآن پســـــر

که نشیند لحظه تحویل ســـــــال نـــزد پـــــدر

ناگـه زجا برخــــــــاست گرفــــت دست زنــش

رفـــــت به ســـــــوی منـــزل پــدر زنــــــــــش

او ساعتــــــی از ســــال قبــــل با مـــــــا بـود

اما لــــحــظـــه تـحـــــــویل سال آنجا بــــــــود

روز عیــد هـــــــــم مـــنــزل ما ســــــــــــر نزد

چشــــــــــم به راه بــــــودیـم نیــــامــد در نزد

بر شیشه کبـــر خـــودم ســــــــنگــــــی زدم

به مــــــــوبایــلش روز عید زنگـــــــــــــی زدم

گفتمش بحــــــق ایـــزد بـــاری تبـــــــــــــارک

 این عیـــد بـر شـــــما باشــــد مبــــــــــــارک

گفت با عیالــــــم با خویشــانــم چنــد نفـــــر

مــــــــا تو راهیم مــــــی رویم سیـــرو ســفر

گفتمـــش دست به دعــا دارد برایــت این پدر

باشــد خـــــدا پشت و پناهـــت ای پســـــــر

و امــــــا آن یکـــــــــــــــی ســــــوم پــســــر

 ســــــــــال نو تحــــویل نمــــــــــود پیش پدر

پـــــدر گفت صــد رحمــت بر ایـــن پســـــــــر

 کـــــــــه نشد آن لحـــظه از خــــــانــه بـــدر

ناگــهــــــان فــکری رسید انــدر ســــــــــــرم

گفتـــم حکمتـــی دارد گـــر نرفت این از برم

مادرش گفت کجــایی این هنــوز مجـرد است

زود است بگویی این خوب است وآن بد است

این هـم به والهی اگر زن داشت مـــــی رفت

بابایش را خانــه مــــی کاشــت و مـــی رفت

خــوش بحال او کــه اولادش دختــــــــر است

آسمـــان بخت اورا صــد هــــزاران اختر است

دختــرش ارزد به تنهــایی به یک گــردان پسر

لحظه تحـویل ســال بــوس می دهـد لپ پدر

شب سال تحویل  1390 ساعت 3 بامداد

دوبیتی های تالشی

مجموعه دوبیتی های تالشی سروده شده درسالهای 90-91-92

سراینده اشعار: رضا نعمتی کرفکوهی- (خله لون)

****************************************  

دیــلــم تـنـگــه تـــرا تـــه کـا مـنــدیــره؟

از یــا گــردم تـــرا تـــه هــا مـنــدیـــره

بــری نــزیـک بــــدا ایـنـــدی بــویــنــم

از شـــوم خــرم ویــنــم نـســا مـنـدیــره

****************************************

خـــبر از حـــال و روز مــــن نــداری

بـــری ایـنـــدی بـــدیـــم دسـت یـــاری

اگــــه روزی نـــره راه چـــــردکـــرن!

چـیـتــه پــی پچــیکـــم تــشـــه دیــاری!

****************************************

بـــدا ده ایــنــــدی نــــه دوری مکـــرم

ســره قـــالی ایـنــدی پـــابــن جـیکــرم

بـــــدا چـمــه خــلــه ایــنـــدی آره ســه

چــمـــه جـانـی خــلا ایــنـــدی دکـــرم

****************************************

بـــــورم بــی تـــــه لـــنــــگ اومـــه

دیــلــــــم تــــــرا تـــنـــــــگ اومـــه

بـــــری بــــشــــــم گــیـــــریــــه را

گــــائـــــون ونـــگــــاونـــگ اومـــــه

***************************************

اشــتـــه قــــدم چـمـــه چـمـــون سـری کــا نــوئـه

اشــتــه رنــگی ویــنـده چـمــه چـمـــون را سـوئــه

ســیـاه زمـــوســـتـــونـــه روشــونـــه دنـیـــا مــــرا

تــــــه بـــــری بــاهــــاری اشــتـنـــه مــــرا بـــوئـــه

***************************************

چـمه نـازنـه نـیـگارم مدرسه را نـزونی

چمه دیلی اشعاری چمون ویچینی خونی

دیـل ناله سـربیگره وزن وهـجا نشـناسه   

بــدا مــرا بــنالـــم نـــگه مـــرا دخــونی

****************************************

دردم ایــلی نـــیــه چــنـدم بــواجـم

درد دیــلـم دوانــیـــه دردم بـــواجـم

دیــلی بـغــزی گــتــه کــرا پـتــرکـه

رادویــاری درکــارنیه دگــله بــواجـم

****************************************

عمــر نیــه هـمـیــشه بـیــخــودی چـــرا هـــدرکـری؟

غـمـی دکــه ربــاری بـشـــه  بـنــش ســبــزه سـری

اوری اگـــه غـــم بـیــگری سـبـــزه ســـری مـنشـی

بخوای مخوای د روزی دیگرسبزه نشه اشته ســری!

 **************************************

واتمـــه اگه نـزونی الان تـــرا وام بــوزون

چمه تالش دریایه زمـونه مــوج وطیــفون

چمون میجه بژنی مــوج وطیـفــون دویره

چمه تالش پس مـونو باچه قـدیمه ایمون

****************************************

براقـــربــون وینــدیــره روزی زمــونــه ته نـه مَســازَه

تنی دیـلگــیرمبــه اشـته خـاصــه خــدابـنــده نـــوازَه

هزارون سال حق ریشه داری به کوه وجنگل ودشت

پــشـــه داری درمـــون تــــرم وتـــبـــروکــــمـا وپــازَه

***************************************

هـــم زمــونه کــله اســبه چــه زیــن طـلایه بـرا

کــلـه اســبـی یــورغـــه تـیـــلــه دلا دلایـــه بـرا

ســیـری انشـــتا خـبــری نـیـــه درهـــم زمــونـه

بـفـــرما بـفـــرما فــقــط خـشــکـه صــلایــه بـرا

****************************************

راه بـیـگــه بـپــر مـــویــمـــون!

بـــره پــشــتــون مجــیـــمـون!

نــــا خــبــــری مــــری شــی!

نــه دیــن بـــری نـــه ایـمــون!

****************************************

زونــوم ده کـراهــری اشتن سری!

کـنــه خلـون بـاکـلـــه چـرا دکــری!

گـذشته ده هـرچی اسـتا گذشته!

آیـنـده را فیـکــری بکــه تنــد تــری!

****************************************

جــیــــــره ربــــارون لــاو اومــه!

قـــوقــوچــمـــون خـــواو اومــه!

چــارخــالــه تـخـتـه نـه چـه بـو!

هـشـت خـالـه ربــارتــولاواومـه!

****************************************

 تـشـکــه نی خـوا نــچه کــونــاردوزه!    

کـلکــه نی خـوا بـــره کـنـــده پ وزه! 

رمـه واش وگــاواش وخـتی هــرزلـه!

هـم بـــره کــو شــتــر بــا بــارب وزه!

****************************************

تـــــاشــــــه مــــــژن بــــه ریــــشــه!  

خـــیــــال کـــــری تــــــه کــیــــشــه!

حــلاگــرم ازبـدیــمـه تــه خوبــیشــه!

ازاگـــــه مــبــــوم تـــــه نـــیــــشـــه!

****************************************

ســـیـاه ســوکـن شــومه سـرا بــوخــونــون!

ســـیـاه شـــالــن شــومــه را بی دخــونــون!

شـــــومــــه را بـــی کــــســـی آواز مــــآ ده!

شــومــه سـسـن شــومه لــوکــون دمـونـون!

****************************************   

شـــومـــه اســـبـه کـــرا ده خــــو نــگـــره!

شـــومـــه را ده کـسی میــنـبـعــد نــمــره!

شـــومـــه دیـــلــه خــوبــه ورگــن دلــکــن!

کــسی مــنـــده مـبـــو شــومـــه جــیگـره!

****************************************

ورو وشـــن خـــوبـــه شـــومـــه دکــــشــه!

کـفـتــاره شــال شــومــه لــشی فــاکـشه!

شـومـه خــوبــه جــلفــه جــیــگــا روبـزیــن!

کــسی شــــاتــه مشــا شــومـــه پــکشه!

****************************************

اشترا خـته بـی خـیـال معلـوم نـیـه کـا گره!

نـیـمه گــره مـــرده لکـــت نـاخبـری پـا گـره!

اپی خـوبـه درزن بـره باریـک باریــک بریسه!

اشـتن جاکـو بیـزه بوشـو معلوم مـبوکا مره!

****************************************

اپی خوبه هـرچی بـره چه لوکی کو دمـونــو

تلاری کـو جیـــرنویــرا اسـپـه تـرا نــرونــو

چـــه دمـاغــی فـــودریه کع تــقـلی پــدیــسه

وره روزون بندی سری چغره خوبه ویمونو

****************************************

گـــوشـی پـنـبـه مـنـــه چـمــه سـسی را

آزا گــــلــه مــــکـــه انـــــه مـســـی را

وخــتی حــرفـون مـســن انـه زونی نـن

چـــرا نـالــه کـــری هــر نــا کــسی را

****************************************

مــخــــس مـــخـــس شـــــال اومــــه

اوســــال شــــه پـــارســـال اومـــه!!

کــــوکــــو نـشــــتــا ایـــشـــتـــه شـه

چــــه پــشـــــتـــه ســـــردال اومــــه

****************************************

کـــک وخـــتـــی کــــه نــه گـــــزه

تــنـگـــــــولـــــه بــــــژن بـــــــــوزه

دنــیــــــــــا اگـــــــــه آو بـــــبـــــره

مــیــــرزا گـــــولـــی خـــــاو بـــــره

نــــــــذرو نــــــیــــــــازی بــــــکـــه

هــفــــت خـــــاوی کــــــو جـــیـوزه

****************************************

کــــــــرده گـــا اومــــه چـــمــــه کـــو

کـــــادره اومـــــــه ســـــوتــــــه کــــو

چـــــه چــنــــیـــه هــــیــــچی بــــــرا

کــتــــرا آرســـــه ســــــوتـــــه کــــو!

****************************************

ایــتــــــــا وا واز بــــکـــتــه بـــلــــتــــــه اورتـــر!

ایــتــــا وا نـــه بــنــش اشــتــه جــیــگــا ســر!

حـــیـــرون مـنــدیـــمــه ازهـــــم مــیـــنــه کـو!

نــزونــوم کــم لـیـنـگه ســرچــرخـه چـمــه در! 

***************************************

گـــره سسی را ده کـــرچـــه خــــل چــه کــره!

نـیــمــه نـفـسـی را تــنـــده تــیـــلــه چــه کــره!

دا کـی بـی خــشـکــه چــکــره صــدا بـمـــسم؟!

ســیــه ســـوتــه بـنــی نــرمـه پــلــه چــه کــره!

***************************************

گـیـلـه مــالا بـی کــلــش دیــارهــمــه درزه بـو

آوه رتــه چـل نی مـگــه بـجـــاری را مـــرزه بـو؟

غـیرت اگـه درکـارمـبو هیـکل بـوشـو تخـته سر

چری دیـله خرس نی مگه بندی سری پـرزه بو

***************************************             

دو بیتی های فارسی

چند دوبیتی ازدل سروده هایم

شوق نوروز

امشب به شوق نوروز نخوابم تا صبح فـردا

نــوروزا قــدمــت بــرروی دیــدگــانـم بــادا

خوش آن فردایی که با نسیم صبح نوروزی

بنـفـشه طـنـازی کـنـد پامـچال شـود هـویـدا

****************************************

بیا جانا

بیـا جـانـا کـه تـا حسنـت سـرایـم بی بهـانـه

کجایی تـا که مـن شعرت بخـوانم با تـرانــه

به دورت من بگـردم چون کرانه گرد دریـا

که تورا مـن چـشم درراهم ز دریا تا کرانـه 

****************************************

حوالی پیاله

ساقـیا گــذری بـر حــوالی پــیــالــه ای کن

یک قـدحی هم برغـمخانه ما حواله ای کن

از سخـن ملال انگـیـز واعـظ شهـرملـولـم

صنما برخیـزبا خم ابـرویت اشـاره ای کن

******************************************

جرعه هوشیاری

ایـن دل رمـیـده را بـار دگـــر رام مکـن

وین سـرشوریـده را جان مـن آرام مکـن

ساقیـا جـرعه هـوشیـاری بریـزبـرکـامـم

قدح بگذار شراب بیخودی در جام مکـن 

******************************************

«  آواره »

 آواره ای ز شهر لاهوتم بی کسم مرا به کسم دهیـــــد . 

ودیعه ای ز خاک ناسوتم مرا به خاک باز پسم دهیــــد . 

در وادی دنیا پرستان کس نرسیـد به فریادم همه عمر . 

دستم بگیرید و مـــرا به دست فــریـاد رســـم دهیــــد .

*******************************************

« چه مشکل شد »

 عبــور کـــردن از این دریـای طـوفـانـی چـه مشکـــل شـــد .

رسـوخ کـردن بر این دلهـای سیمـانـــی چــه مشکــل شد . 

اگــــر روزی خـــدا از شـاهـــرگ گــــردن بــه مــا نزدیک بود.

کنون رد خدا جستن در این دوران ظلمانی چه مشکل شد .

******************************************

   « اهدنا الصراط المستقیم » 

ره خویش هموار نیافتیم بر سر ره چاله ها داریم هنوز !

کاسـه ها لبریـز از آش کشـک خـالــه هـا داریـم هنـــوز! 

این زنگ انشـــاء هـم روزی رو بـــه پـایـان مـــی رســد!

بر سـر درس حسـاب اشـک و آه و نالـه هـا داریم هنوز!

 ******************************************

« در وصف مادرم »

تو به نیکـــی نزد مـــن فــــــــــرد امـیـنــی مـــــــــــادرم 

اقراق نگـویم گـــر بگویــم فرشتــــه روی زمینی مــادرم 

از یســـارو تا یمین در پـی دوست خـدا من گشتـــــــــه ام 

پاکترین دوست خـــــدا در یسارو و در یمین مـــــــــادرم 

گفتم کو صالحی کو مخلصی تا التماسش من کنم بهر دعا 

تا تو را یافتم به خـــود گفتـم تو هـم آنی و هم اینی مادرم

 

 *******************************************

« در وصف تک دخترم » 

شیرین تر از قند و عسل گل دختر ریحانــــــه ام 

نازت بـــرم تا زنـــده ام تک دختـــر نـاز دانــه ام 

شهد زبانت چون شکر لعل کلامت چون در است 

در گرانبهای مـن تـنـهـــا عـــزیـز دردانـــــــه ام 

هـــر جـــا باشـــی شمــــع شـب تـارم تـویـــــــی 

هر جـا باشــــم شب تا سحر بر گرد تو پروانه ام

 *******************************************

 «در وصف گل عروسان » 

نسیم وصل بدمیـد و غـم هجـران برفت از سـوی ما 

ژالــه از نرگــس چکیــد و لالــه زار شـد کــــوی مــا 

این گـــل عـروســـان مـا یکـی از دیگری گل رخترند 

خوش قــدم باد این گل صد رنگ وان گل صد بوی ما

 *******************************************

تا نسیم سحر آورد سوی ما بـوی تو 
پروانه دل،شوق پرواز گرفت سوی تو

گر غنـجه بـرویـد بر قـامت درخت پیـر

خزان عمر بهار شوداز عشق روی تو

21تیرماه سال 94

*******************************************

بسرودم بسالهای 90-91-92 (نعمتی کرفکوهی)

بری بشم مرخا سرا

مَرون مَشـْه سَمْتِ‌ رو را

پـِوَزْ پـِشْه کـْرَفـَکو را

کـْرَفـَکو سَر بـْـلـَنـْدَه

دارباغی سَر ویمَنـْدَه

جای با صفایی داره

عَجَب هوایی داره

مَرْدَه دیلی زْنـْدَه داره

آسون داره کـْنـْدَه داره

چایَه باغی تـْکْ بـْـلـَنـْدَه

مْـثـْلِ توکاوی بـَنـْدَه

اَوَخـْتینی کـْرَفـَکو نومی داری

دیلـْم بْجْار مَشـْـتـَه غولـومی داری

آدمونی دردمندی داری

قاسْمی خردمندی داری

مَشـْتـَه قاسْمْ حَشَم دارا

چه دَدَ نوم الله  یارا

اصل حاجی چـِه نوما

مکه شا دِ نا اوما

صد و بیست سال داری

ای کافـْـلـَه مال داری

سیاه چولـَه سْرَ چولـَه

ای عالمی مال و موله

سْرْ و زرد رنگارنگ

سرا دَرایـْن ونگاونگ

عسلِ قاسْم نوم دارا

عسل چه شـْن موم دارا

زرده عسل کی را بی؟

مخلوق هـَری سیر آبی

مْـشتری خـْری ویر آبی

هر کی هـَری شیر آبی

عسل چه شن مَن مَنا

خرد چه شن صد مَنا

نور خدا چه وَرْ بوبو

رحمت خدا چه سَر بوبو

چْمْه پیلـَه بَه بَه یا

چْـمْه دِدِ  دَدَ یا

هَـتِه کْ چه سْرایَه

مْرْخا بَر و سْرایَه

عمر چه شـْن بوبو تـْرا

بـِری بـْشَم مْرْخا سْرا

اَز تـْرا وام کـَتـَه بـْشی

اَدرس آدم هـَته بْشی

بْجارَه مینـَه بَوَشـْـتیرَه

سبزه کـْنـْدَه پـِوَشـْتیرَه

پا بَرَه کو ویوَشـْتیرَه

هـَفـْت غَمی کو جیوَشـْتیره

غـْرْقـی دیلـَه آرَسیرَه

مْرْخا سرا پــِرَسیره

مْرْخا زونی کامَنـْده؟

تلاری پـَرَه پامَنـْدَه

نِگـْه چـْمْه مْرْخایَه

علی اکبری یـِن مایَه

پیلـَه تـَرون را خوایَه

روک تـَرون را مایَه

شَـیْطونی گوش بوبو کـَر

دْشـْمِنی چـِم بوبو کور

دْ سِه گـْـلـْه مال داره

فـقـط هشتاد سال داره

مْرْخا چَمَه شـْنْ شیرَه

پینـْجِ صْبْ اَیْرا دیره

صْبَه سَرون پـِووْیَرْه

شَـوَه سَـرون رووْیَـرْه

روزی دْ فـَرْسَخ را شو

یا کو پْـرْه دا ها شو

زونی چْـرا تـْنـْد پْـرْه؟

چـِه گا مونـْدَه را گـْـرْه

از مْرْخا نـَه خـْشیمَه

چـِه تـْلاری پـِشیمَه

تـْلاری خاصی دَروفـْتـْشَه

خاکینـَه  مْ  آروفـْتـْشـَه

تـْلاری گوشه نـْشـْتیمَه

واتـْشَه بیزْه ایـشـْتـْمَه

عَجَب کاری کـَردْشَه

رنگینه نـَمَهَ وَرْدْشَه

تـْلاری گوشه جیکـَردْشه

واتـْشَه بْـنـْشْ نـْشـْتیمَه

هَـر چی داری وَرْدْشَه

سْـفـْرَه سَری پـِکـَرْدْشـَه 

دَسَه نون و تـَکـْمَه سوره تـَرَه سیر

اَربا دوشابْ ویزَه مَغز و با پنیر

ایوَری مْرْا خْجالـَتی مَردیمَه

ایوَری مْرْا اشْکـَم سیری هَردیمَه

تا خْـتیمَه دْ گـْلـْهَ چایی چَوون سری

جیوَشتیمَه سفره سَری تـْند تـَـری

واتمه مْرْخا نـَتیجه کْ ویندیــــرَه

الهی خوبه نـَبیره نی بوینـــــــی

صَدوبیست تا ســـــــــال بداری

درد و غمی مَوینــــــــــــــــــی

تابستان 1390- نعمنی کرفکوهی

قوم تالش آریایی یا کادوس؟

جرعه هوشیاری

مالون پر آکه کورا

تالـْشهَ بْرا ؛هَمَه مِرْن

اْشـْتهْ دو و دوشاو و ماستیرا

اَزنی مِرْم

اْشْتهْ صْدْق و صَفا وراستیرا

سوکهَ خونی اَنـْشـْـتا اْشـْـکـَم

شالهَ خَلا دَکـَریش ،

خْسی کـَریش فـْـتـْرَلـْسی پیگِریش

مْ تا میجهَ ژَنیم آکـَریم

گیریهَ گیلونی پاپـِکـَریش

کوچهَ کـَری موقی صفا داری

اْشـْـتهْ مالون وَنگاونگ

سیا چولهَ . سر چوله َ

ایسْپی زَرَه . رَنگوارنگ

اَوَخـْـتینه‌َ داوْرَه زَمونهَ خَیْف نیا؟

بَرَکـَتی اِسْتا بْرا،

هفت مالینهَ هَشت تاگِشهَ

وَریش دَوَریش سْرا

اَوَخـْتنی اْشـْتهْ مالِن

نـَرَه رانهَ پْرین آیْن

گـْـلهَ گـْـلهَ نار و دومبال

موندهَ اون واسی گـْرین آیْن

دْرازهَ روزی اَنا سو چَرین

شـَوَه سَری سْرا آیْن

گونی نهَ شْتْ وَرین و

بَندی کو ویرایْن اْشـْـتـْرا آیْن

شـْـتی دوشیش

ماست دَکـَریش نِرَه کو

دوئه کیسهَ بَنـْدی گِریش

بَریش آیَنیش گِرَه کو

اْشـْـتهْ مالون قـَدْری بْدار تالـْـشه بْرا

کوکو ویران بَرَکـَت وَرْن اْشْتهْ سْرا

الان زونوم زَمونهَ تـْنهَ مَسازهَ!

تنی دیلگیر مَبهْ

اْشْتهْ خاصهَ خْدا بَنـْدهَ نـَوازهَ

هَزارون سال تْ حَق ریشهَ داری

بْهْم کوه و جنگل و دشت

پْشهَ داری دَرمون!

تـْرْم و تبر و کـْما و پازه!

هْمْ زَمونهَ رنگ ریا و کـَلـَکهَ

تـْرا بْخْدا رنگ زمونه مگهَ

خْـشْکهَ چَنـْگهَ سَری پا مَنهَ

خـْیستهَ خالهَ ماکـَم بیگهِ

یا الله بیزْه زمونه دَنهَ

اَمونهَ دیلهَ چهِ سَری دَوَسْت

اَمونهَ بْبهَ پوتهَ داری

خْشْکهَ چَنـْگهَ کو جیوَست ،

اگهَ بْوام تْ حاجیرهَ کم واتهَ مهَ

مُسْتـَعْطی اْشْتهْ وَر گــََدایهَ

تـْرا گِیـْریهَ گیلون

سَعی صَفا و مَروه و مْنایهَ

گــَدایهَ کـَر اْشْتهْ وَر

أکـْه هفت شانـْشینی پادوشایهَ

تـْرا چَپْرازی سَر

ایی میج موشکیل گوشایهَ

نذر اْشْتهْ روز اَزَل اَدا بَه

خان و خَپان هفت دی

پیش اْشْتهْ گـَدا بَه

کی واتهَ تْ بَنـْدهَ سَرون پامَنهَ؟

اْمْ کار تـْرا نا قابیله

اْشْتهْ شُغلی کـَنار مَنهَ

مالـْداری شُغلِ هابیلهَ

هَر کـَس اْمْ حَرفون ژَنهْ

اَز مَعرکهَ پَرتَع ،

مالون پـِر آکهَ کوه را

مال پی بْچَرْه مَرتع

هفت هَزار سالهَ

اْشْتهْ مالِن چَرْن جنگلون

جنگل مَنـْدهَ بَرقرار

دارو دوچون فـْراوان

مال نی مَگــَه جنگلی از بین بَرْه؟

مال اْشْتـْرا جنگلی واشی چَرْه

اَی نهَ بْوا اْشْتهْ روزی

اِسْتهَ جای دیگر حواله

کادوسی اَیوم تا اوری

جنگل اِسْتهَ چَمَه مالون قوالهَ

او‌ِن نِخوان اْشْتهْ پنیری بَرَم

چَمَه جْـلِن سْر آبون

چینی عسلی بَرَم!

چمه سَسِن گــْر آبون!

سَسْ کهْ وَخْتی گــْر آبهَ !

دِ کابو کـَرْدِه خْلهِ !

دِ پی هَـتِه بْنـْشی

داییم بْکـْری گـْلِه

جیرهَ وَرون خبری نیهَ!

کفا سَرون دَسْ مَکـَش

پا دَکـَه هْمْ گیریه راه

نیم وجب نی پَس مَکـَش

نِه گـْه تـْرا جیر ویرای

اْشْتهْ لوکی خْرَه مْرَه تاوآدن!

لا لا خونون خاو آکرن!

بَرْن رْبار آو آدن!

بَنـْدی وَری قـْرْصَه مَه!

یواش یواش آو آبو!

خْرَه لوئه بَنـْدی بَرشو!

هوا اْشْتـْرا صاف آبو

دْنیا قـْرْصهَ بْنـَه کــَنار

هَتهَ مَنـْش گـْـلِه مَکـَه

دْنیا  دَنهَ جیفی دیلهَ

کوه تـْکهَ پـِشْه خْلِه بْکهَ

بِ بْشَم گـْرْیهَ- بِ بْشَم گـْریهَ

اووووووووویاااااااااااااا

کرج - بهار سال 1389

ای درد با من تو بمان

درباره شعر تاوکاره روز

توضیح در مورد شعر تاوکاره روز 

سروده غم انگیز (( تاوکاره روز )) یادآور روزهای تلخ و زندگی فلاکت بار انسانهایی را در نظر آدمی متصور می کند که رعیت نامیده می شدند . و تحت سیطره مالکین زمین و قاسطین زمان خود قرار داشتند ، نظام ارباب رعیتی از آنان شخصیتی ساخته بود که در اوج احساس حقارت ، خود را نیز مملوک مالک می پنداشتند ، مالکین نه تنها خود را صاحبان زمین ، بلکه همانند فراعنه مصر ، بر روح و جان و اراده رعایا حاکمیت داشتند و خود را آقا و سرور رعیت می پنداشتند ، و چه دردناک است وقتی انسان احساس کند بر روی کره ی خدادادی ، صاحب هیچ چیزی نیست که هیچ ، بلکه صاحب خودش هم نباشد و همانند بردگان صاحبی دارد بنام ارباب ، آیا این رعیت همان نامی نیست که خداوند در قرآنش فرموده : این من هستم که ارباب مردم ، پادشاه مردم ، و خدای مردمم ؛ ؟ مگر معنایش بغیر از این است که در زمین کسی حق ندارد مردم را به برده گی اقتصادی ، سیاسی ، و عبادتی خود در بیاورد ؟ ولی دیدیم که ارباب می آید همین نامی که قرآن به آن اشاره شده چگونه او را به فجیع ترین وضع ممکن به حقارت می کشا ند ، و او را به استضعاف خود در می آورد . در عصر ارباب رعیتی در گیلان ما ، مخصوصا در نقاط تالش نشین ، زمینهای بایر ، و مطروکه و نیمه همواری که پوشیده از درختان تنومند و ریشه داری بودند ، می بایست با فرمان بیگاری ارباب زمین ، توسط دستان پینه بسته و کمر خمیده ی رعایا هموار می شدند ، و ریشه های این درختان تا عمق خاک فرو رفته با ابتدایی ترین ابزار کشاورزی بدون دریافت دستمزد ، بیرون کشیده می شدند تا آن زمینهای ویرانه که به گویش طالشی (( چولافت )) گفته میشد را تبدیل به بستری مناسب برای شالیکاری نمایند ، و ارباب بهره اش را ببرد .و اگر رعیتی زیر بار ظلم اربابش نمی رفت و فرمان ظالمانه او را انجام نمی داد بایستی شدیدترین تنبیهات بدنی و روحی را متحمل میشد ، که نمونه اش گذراندن شب در طویله احشام و نیز گذراندن شب تا صبح در یک اتاقک پر از دود! ، و تحقیر آمیزترین تنبیهات اینکه گذاشتن یوق گاو آهن بر دوش رعیت ، بطوری که رعیت می بایستی بجای گاو ، خیش گاو آهن را بر دوش خود می کشید و زمین ارباب را شخم می زد. چرا که رعیت در پیش اربابش از کوچکترین کرامت انسانی برخوردار نبود .در آن روزگاردر میان اجتماع هم هیچگونه مدنیتی به چشم نمی خورد ، نه انجمنی ، نه سندیکایی ، نه صنفی و نه اتحادیه ای به روش معمول امروزی در کشورهای جهان که در آن روز مدافع و حامی رعایا باشد .و از طرف دیگر مالکین تمام ارکان اقتصادی و سیاسی و تصمیم گیری مملکت را تسخیر کرده بودند . کدخداهای دهات هم چون گماشته ارباب بودند به دهان آنها نگاه می کردند و نوکر حلقه به گوش آنها بودند .

در نظام ارباب رعیتی ، نه فقط انسان ، بلکه انسانیت مورد تحقیر قرار گرفت و در آن ایام   همانند مزار آبادی که در آن نای جغدی هم نمی آمد بگوش ، رعیت ها بی کس ترین و بینوا ترین مظلومین زمان خود بودند . آیا به راستی وظیفه مسلمانی جامعه مسلمان ما در آن سالها ایجاب نمی کرد که به داد این مظلومین برسند آیا رعایا نزدشان مسلمان نبودند؟ نمی دانم شاید مالکین نزدشان مسلمان بودند !

و اگر به آن روزگاران نیک بنگریم  ، می بینیم چقدر این ظلم ارباب ها  شبیه بیدادگریهای فراعنه مصر بود که برده گانشان را وادار می کردند  از منطقه  اسوان هزار کیلومتری قاهره سنگهای سنگین و کمر شکن را به قاهره حمل می کردند ، تا با آن سنگها اهرام ثلاثه فرعون ها  ساخته شود . و تمدن مصر شکل بگیرد ، و در این باره دکتر علی شریعتی چه خوب غضبناکانه میگوید :به این مضمون که  تف بر این تمدنی که در بنای آن انسان تحقیر شود و یا  به برده گی گرفته شود . سروده  تالشی ( تاوکاره روز ) گوشه هایی از زندگی و کار مشقت بار رعایا هنگام کشت و کار در اراضی شالیکاری مالکین را به روایت میکشد .  

شعر را اینجا بخوانید تـاوکـاره روز

تاوکاره روز

ای روزی باهاره روزا

توم پـِـروما تاوْکارَه روزا

کوکو تی تی فیقون کـَری

ناله ژَنی دارهَ سَرون

پیر و جْوون خـْرْد و کـَلون

اسیری کـَشین بْجارهَ سَرون

خْرْدَنِن چْرْک و چْـلـْون

شیوَن کـَرین مـَرْزَه سَرون

کـَبـْلِه بْـرا لاکْ دَسیَه گَودَرَه تِنه

یواش یواش اورام ژَنی چْـفـْـرَه کیلون

دور دیهِ سیم شْـناخـْـتـِه نِبی

هَمَه گـْـلـَه اینـْدی مونین

ایسَرِن خـْـلـْیک بـْدَسـْت

ایسَرِن وَرْزا رونین

رعـْـیَـتـِن اَربابون دست بیگاری کـَشین

شـَوَ سَرون پاویسانهَ اشـْـتـَن کـَه شین

کیلاقا پیشی دْراز آبین کـَرین ناره

شام چْ دارین چْـمْـپا پْـلـِه چاچَه تارَه

صْبـْانهَ سَرَه پْـلِه تـله چایی دوشاوینهَ

دَنی دَنـَیْن لوکی دَمونی چیلیک ژَنین

هَـتـَه چْدَه خْـشـْـکـَه مَـرْزون

صْب تا ناهار خْـلیک ژَنین

چَپورَه خاشون تـْرا بیشمار

چونه خاشِـن بَـوَشْـتـَینا

تاوْکارَه کار ظـْـلمَه کارا

ایسَرون نوآ دَوَشـْـتـَینا

وَرْزا کـْریَه گرونا

رعیت اِستا اَنـْشـْتا

قـَحْطیَ سالا خـْشْـکی گِتا

ماری گوزْگا دَنـْشـْتا

مالهَ خْراک نی ایوَری پَیدا نیا

کاریَ وَرْزا اْم لاک دَشا

اً لاکی کو بَوَشـْتا

چیکیره زمین کاوْول نِشی

وَرْزا نِپْری ویمونی

لـْپ آگِرین وَرین سْرا

خْشْکهَ کـْـلـَشی چوفونی

چراغعلی مایی تِـلهَ روئه

باور بْکهَ خْشْکهَ نـَشی

صیب صَحَری هَمَه ای پیشته

قوز قوزَکِه بْجاری دَشی

دْرازَه روزی چـِمِن سیا ایسـْپی کـَرین

شـَوَه سَری وَرْوَرَکِه اْشـْتـَن کـَه شی

صفرعلی خَیلی وَخْـتا

دور بوبو دار بَلـَـکا

پائون ایما کـَرْدا

ویچیکونا کـَه دَلـَکا

کرمعلی بدهکارا

هیچ نِزونی کـَتهَ را شی

طلبکارون وَخـْتی وینی

مورَه آدَی اَتهَ را شی

رستمعلی پیشْـکاوْولی دَستهَ گِری

ایوَری پْری و قوز کـَری

سَراوَه کیلهَ آوو نِمونی

تون آوهَ کیلهَ جوقوز کـَری

رعْیَتِن باریکی ریسین

انهَ هَری نای نِدارین

اربابون ظـْـلـْمی کـَشین

هوی بْدارین های نِدارین

سوکهَ خونی کاوْولی دَستهَ وَخْتی گِرین

ا شَوَه سَر وَرْزا دومْبـْلهَ پی بْپْرین

کاوْولی اَفـَن دارهَ ریشَه کو گیر کـَری

پیشـْکاووْله کار جونهَ آدمی پیر کـَری

گـَدْیهَ کـَرِن نی ایوَری

مردمی کـْرا وْزْه کـَرین

تا فـْرْتی بی دَراین سْرا

سْفـْتـْه بـْنی دْمْ دَکـَرین جْزْه کـَرین

دْرازَه روزی مَرْزَه سَرون ویلینـْگ ژَنین

الـَکینهَ ایوری پْرین شیلینـْگ ژَنین

بالاخره هم سَختی سوختی دیلهَ کا

بْجارهَ کیلـِن سبز آبینه هْمْ مینهَ کا

بعد از نـْشا چند روزی بعد

ویجین دْباره موقی یا

زَنانه اون را طاقت نیا

سَخـْته کارا مَگـهَ شوخی یا

روکهَ تِه موندی آکـَرین

کار کاری سَر کولهَ بارا

واش ویوَری بْجاری تونی

واشهَ دَوا اَموقی کارا

باور بْکـَه ای هَفـْتهَ سَر و بـْن

از اْمْ جْمهَ تا اَ جْمهَ

کـَفا بْجار خَجَک ژَنی

جیرَ بْجار سورخاچْمهَ

مادوسهَ زمین چْـفـْرَ بْجار

دریا واشی وی وَرْدا

بْـرْزَ بـْنهَ وینـْدهِ نِبی

سْجاکـَه بْنهَ پـِه ویَ رْدا

ویجینهَ کـَرِن ایی مْـشـْـتهَ پْـلِه

ای لینـْگی سَر بوخور و نـَمیر

پا پینـْجهَ یـِن چـْـلْ ویشو

دَسَه پینـْجهَ یـِن خون دَمیر

آخـْرَ سَری چْ تـْرا بوام

با چْ وَضْع و فـْـلاکـَتینهَ

رعیت اْشـْـتـَن اطفالینهَ  

چْـلی کو پـِرومهَ سَکـْراتینهَ 

آبان 1388- کرج

سجده عشق

ساقی از خمخانه ات قدحی بر غمخانه ما حواله ای کــن

از فرط ملامت گذری بر حوالی پیالـــــــــــــــه ای کــن

از درازی سخن ملام انگیز واعظ شهر ملولــــــــــــــــم

ای صنم برخیز و با خم ابرویت اشاره ای کــــــــــــــــن

گر فریاد وفاداریت را نشنید آن یار خطا کــــــــــــــــــار

اسیر کوی وفایش شو ، وز ته دل ناله ای کـــــــــــــــــن

حال ما را مرحمی نیست بر زخم دل و جان خدایـــــــــا

رحمتی بنما با مرحم کرکت افاقه ای کـــــــــــــــــــــــن

زکوی معشوق ما را خبری ده ای نسیم سحـــــــــــــری

دل ما را زین گردباد طوفانی چاره ای کــــــــــــــــــــن

در وادی کبر و ریا سجاده را بفروش به مـــــــــــــــــی

در سرای ساقی دلها هوس جام و باده ای کــــــــــــــــن

این همه عمر گران را تو به توبه گذرانی چه ســــــــود

یک بار هم که شده توبه ات را نثار پیمانه ای کــــــــــن

سجاده به دوشی و آدم فروشـــــــــــــی تا به چنـــــــــد؟

گر خود آدمی ، زین سبب اندیشه ای کــــــــــــــــــــــن

با عقل حسابگر نتوان پا به ره عشق گــــــــــــــــذاشت

در ره عشق تاملی به حال زار دیوانه ای کـــــــــــــــن

سر تعظیم تو بردار از خاک در ارباب زر و تزویـــــر

سجده عشق بر خون شقایق و آلاله ای کـــــــــــــــــــن

زمستان 1390

پوته دار

سـالِن شینـَه نِه باردورَه نِه خــال دورَه نِه تـَختــَه   

چْکـْرَه سَـری مَندهِ نِشای روزگار تـْرا دِه سَختـــَه 

دِ چـْــــــرا هَنـی سـَر به هَـوایْـرَه پوتـــــــهَ دار؟  

بْهـــار دَرا باغـی دیلـَه خَـرویهَ دارِن تیتهَ کـَـرْن  

زمیـن و زَمـــــون سبـزَ خـَـلا به تـَن کـَــــــــرْن  

تْ کْ وینـْم سبزَه سَـــری کـَنهَ خلایرَه پوتـــهَ دار  

جنگلی کــــــو لـْغـْری دیلهَ واسِـــــــــه پـِرایـْـش  

باغی دیلهَ میوَه دارِن تْ بْوینـْنْ یَرَغـــــون وَرْن  

سراسر ظـْلـْم و جَفـــــــایرَه پوتـــــــــــــــــهَ دار  

چیلاتی ویْدَی نیالـــــــــــهَ بْنِنْ چْــلـْـــــــفـْییــــن  

بلبلِن تْ کـــو دوری کَرن غم و قرصـــهَ یرَه گلـــون را  

کـــوکــو تیتی را سنگِ سیــــایرَه پوتــــــــه َدار  

اَ موقی جْــوونیـرا اشـْتـْه لیوی مال نـی یَـــــری  

الان کْ دِ دار دْکـــــو تْ تـْکْ دَکـَــــــــــــــــــرْدَه  

کورَه قـوقـو را خـومـهَ و مئوایــرَه پوتـــــــهَ دار  

اشته هَیکَلی هَر کی وینه شَبَه سَرون بیوخْـتی بـــــــو  

کـْنـْدَه سَری پْفـْتـْرَه کنده ایْزْم نی آخـْـر نِــدورَه؟  

تْ فقط مورجـونهَ را شیرینه غذایرَه پوتـــــهَ دار  

بْنهَ ته ای را ناخَبَـری بـاغی دیلـهَ سبز آبیـــــرَه  

اشـْتـْه سَبـزهَ پـَرهَ وینـْدیمـْنهَ واتـْمْنهَ شاید تـْنــــی  

سبزَ قبا ایمــازهَ وَری داری با صفایرهَ پوتــهَ دار  

دورَه را کــو دِیلـْبَریـرهَ نِزیــک دِرِه بــَـری زَلـَــه  

پـِشت و پَلو صاف و صـوفهَ پْتْ آکـَردَ اشـْته دیـلهَ  

مرگ تراعروسیه ازاندرون هَپْلی هَپاییره پوتــــــهَ دار  

چهــــار تـا اژْگـْـر چَنـْگــَزی کو ژَنـْدَه بیــــرون  

خــــای تـْنهَ بْـووان پیس اشـْتـْه کـْلاه مْبـــــارَک ؟  

نه سَر داری نه ریشه بی سـروپایـرَه پــوتــهَ دار  

خـــــای بََلـَکـــــــی گـْــلِــــر آبــی زودتـر بَلـَـــک  

خبر اومه اشـْتـــْــه پـرونـده سَــر اومـــــــــــــــه  

هـَنـی خیـــال کـَـری رو به کـَفایـْرَه پوتــــه َدار؟  

پاییزهَ سَـــری گـَرمَ وا کْ وخـْـتــــــی گینـــــــــهْ  

اشـْتـْه سـَــری پـِشِــه نـِبـو بـْنـَه وَری گـَـرْدِه نِبـو  

جَلـَبی اومــهَ بـاور بـْکـَه دِ کـَلـَه پاییرهَ پوتــهَ دار  

اشـْتـْه سَـرَوَر کـْلـْکـْـــاپیسِن فـوزه کـَــــــــــــرْن  

اشتــه بنـَه وَر سیـاه شـالِـن زوزَه کـَــــــــــــرْن  

آخْــر عمــر اشـْتـْه چـِمـون آکهَ پا بـْنی دییــِــس  

دْ روزی دیگــر هَمسـادَیه مـارَکلایرَه پوتـــه دار  

پوتـهَ دار دِیلـْخـور مَبه اشته سـَــری تنـه نـــوام  

بْغـْضــی چْمْه دیلـی گِتـَه هَمـدَمی نیه دْ گله بوام   

پوتهَ دارون که وینـْم تْ هَنی خَیلی آقایْرهَ پوتــــهَ دار

دی ماه 1388کرج

تالش قوم جفا دیده

همسوئه گیری

تالـْـــــشهَ بْـرا تـْرا بْ خْـــــــــــــــــدا

رَمــــــــــــوشهَ دَوا دِ مَکــــــــــــــــهََ

تازهَ پوئهَ کـَنــــــــهَ پوئهَ جا بْـــــــژَن

جیــــــــرو کـَفـــا دِ مَکــــــــــــــــــهَ

هْمْ دْنیا کو ای تیکهَ کـَفـَـــــــــــــــــن

ویشتهَ کـْــــــرا نِبـَـــــــــــــــــــــری

هَمْسوئهَ نهَ ظـَـلـْم وجَفا دِ مَکــــــــــَه

تـْرا بْ خْـدا تاوْکـــاری موقـــــــــــی

هَمْسوئه مَــــرْزی مَــــــــــــژَن تـاش

حَرومهَ لـْخْمـــهَ هـَــرْدِه نِشـــــــــــای

اْشْتهْ لـوکـی کـو  دَمونو خــــــــــاش

اَ دْنیــا کـــو هَــر کـَـس اْشْتـَــــــــــن

پَتـــــــهَ آشــــــی پـــــــــــــی بـَـــرْه

نـوم بَنـْـــدومـــــــــــی کـَسی را مَنـهَ

اْشْتـَــن دَسینــــــــــــهَ پَتـَیـــــــره آش

هَمْســــــــــــــوئهَ زونی راضــی نیهَ

چـِــه سْـــــرا نـهَ شـــی چـْــــــــــرا؟

کـَلــــــهَ کولــــهَ کـَـری پْـــــــــری !

دیـِس بینــــــــــهِ شــی کــــــــــا را؟

هَمْســـــــوئهَ اَگــــهَ تـْنــــــــــــهَ بْوا

اْشْتــْه اَحـــــــــوال چْــتهَ یـَــــــــــه

مَجـــــال نِدَی سَری پْشْ کـَــــــــری

رو وْیَری شی پاسْکـــــــــــــــــا را

جْخْس جْخْس مَرْزی بْنی مَویخــــس

اَشْکیلـــــــهَ کــونــهَ تاو مَـــــــــآدَه

هَمْسوئهَ مــــــــــــــالون مَپـِخـْـــس

اَوَخْـتینهَ کـْرْدْکـــــارون  کـَنار بْنــهَ

باغهَ رَموشــــــــــی سخت آکـــــــهَ

سْــــــــــرا داوْره دیـــــوار بْنـــــــهَ

تـْرا اْشْتــــْـــــه طیفلـــــون ســــــــر

ارواح اْشْتــْــــه خاصـــــهَ نَنـــــــــهَ

چیراتی آکهَ خَندهَ دَکهَ مْجْمهَ دیلـــــهَ

هَمْسوئهَ پیشی مْثل گـْـــل اَنار بْبــْــه

تِللی هَمیشــــــــــهَ بْن بْنــــــــــــــهَ

شیرینی بوئه تِللی سـَــــــــــــــــــر

چـِمِن کـَم ســــــــــــــو بــــــــــون

عـَینـَکی نـَن دَماغـــــــی سـَــــــــر

هَمْســـــوئهَ را آرَس ویـــــــــــرَس

هَمْســــــوئهَ تـْکو سَرشــــــــــــاره

کـــــــار اْشْـتـْـشْن گــــیر بـــــداره

هَمْســــــــوئهَ هَتی دَر کــــــــــاره

هَمْسوئه داری دَماغیکو یاد بیگـــهِ

چـِمی عَینـَک دَماغـی را سَـــرباره

گیریفتاری وقتــــــــــــــــی پیش آ

فــامیــل هَـتــــی چْ کـَــــــــــــره؟

فامیــــل مَنـْــــــــــــــــدَه دورهَ را

هیچـــــــــــی تـْـــــــــــــرا نِکـَرْه

خـْــــــــدا زونو اْشْـتهْ سَـــــــــری

باوَر کـَــــری یا نِکـَــــــــــــــری

هَمْســـــــــوئهَ هَنی پی بْـــــــــــرا

باری تـْـــــــــرا پیگـِـــــــــــــــرْه

کــــــــاری تـْـــرا بْکـَـــــــــــــرْه

هَمْســــــــــــوئهَ را چَــــر مَدَکَــَه

اَگهَ چـِـــــه کـَـــــــــه کـَـفــــــایهَ

هَمْســـــــوئهَ گیــــری پیشهَ بْکــهَ

هَمْســــــــــــوئهَ تـْـنـــــهَ بْــــرایهَ

هَمْســــــوئهَ تـْکــا راضــی بـوبـو

خـْـــــدا تـْکــــــــــــــا راضیـــــهَ

آســـــــایشِ هْـــــــــــــمْ دُنیـــــــا

آرامـــــیش هـَــــــه دُنیــــــــــــا

هـَـر چــــــــی اِسْـتـــهَ تـْرایــــــهَ

کرج پاییز 1389