سجده عشق

ساقی از خمخانه ات قدحی بر غمخانه ما حواله ای کــن

از فرط ملامت گذری بر حوالی پیالـــــــــــــــه ای کــن

از درازی سخن ملام انگیز واعظ شهر ملولــــــــــــــــم

ای صنم برخیز و با خم ابرویت اشاره ای کــــــــــــــــن

گر فریاد وفاداریت را نشنید آن یار خطا کــــــــــــــــــار

اسیر کوی وفایش شو ، وز ته دل ناله ای کـــــــــــــــــن

حال ما را مرحمی نیست بر زخم دل و جان خدایـــــــــا

رحمتی بنما با مرحم کرکت افاقه ای کـــــــــــــــــــــــن

زکوی معشوق ما را خبری ده ای نسیم سحـــــــــــــری

دل ما را زین گردباد طوفانی چاره ای کــــــــــــــــــــن

در وادی کبر و ریا سجاده را بفروش به مـــــــــــــــــی

در سرای ساقی دلها هوس جام و باده ای کــــــــــــــــن

این همه عمر گران را تو به توبه گذرانی چه ســــــــود

یک بار هم که شده توبه ات را نثار پیمانه ای کــــــــــن

سجاده به دوشی و آدم فروشـــــــــــــی تا به چنـــــــــد؟

گر خود آدمی ، زین سبب اندیشه ای کــــــــــــــــــــــن

با عقل حسابگر نتوان پا به ره عشق گــــــــــــــــذاشت

در ره عشق تاملی به حال زار دیوانه ای کـــــــــــــــن

سر تعظیم تو بردار از خاک در ارباب زر و تزویـــــر

سجده عشق بر خون شقایق و آلاله ای کـــــــــــــــــــن

زمستان 1390