مهمان نا خوانده

مهمان نا خوانده (پائیز)

-------------------------

زندگی را در مسیر پرواز بلبل به باغ

باید جست .

شادی ها را از اندرون خویش

باید یافت .

و به امید بهارو رنگ سبزش

باید زیست .

چه کنم که گوشم از ازل ،

عادتی بس دیرینه دارد .

هر دم

با سرود مرغان باغ شادی ها .

آری من از تبار سبز وصالم .

بیزار از انجمن زرد هجرانها .

حکایت بوم و کلاغ ،

زخمة دلتنگی ها .

قصه ی بلبل و باغ

نغمه ی زندگی هاست .

در فصل زرد افسردگی ها ،

دلتنگی ها ،

دل پریشان از جدایی بلبل و باغ .

مشمئز از قارقارک شعر کلاغ .

مضطرب از نگاه شوم بوف .

هولناک از نوای ناقوسی شوم .

و چه تلخ می نوازد

آهنگ مرگ را

در این وادی ها .

و تلخ تر از آن بهاری را دیدن ،

که در کمین شبیخون زرد پاییز است .

آری باید پاییز را تحمل کرد .

چاره ای نیست

به میزبانیش باید ماند .

ولی نه ! نه !

من از ازل با بهار ،

پیمانی چون به رنگ سبز بسته ام .

هرگز بر سر سفره زردش

نخواهم نشست .

پا ﺋیز خود مهمانیست ناخوانده .

که رها وردش

از پس زرد خزان .

سیاهی فصل شتاست .

آری

به مهمانی سفره سبز بهار باید رفت . 

به امید بهار

و رنگ سبزش باید زیست .

( رضا نعمتی کرفکوهی)

انارستان سخن

انـارستــان سـخــن

انــارســــتان سخــن بی خــار است اینجا

کوکوی خـوش الحـان برسرداراست اینجا

در ســرای بی یاوری لیــک خـلِه لــون بـاز

بـاهـزاران شـوق درکنــار یــار است اینـجا

از دایــره ی مـحـبـت بــرون مـشــو ای دل

کان دایــره را نقــطه ی پـرگــاراست اینجا

مـرا چـه باک که دامـن ز دستـم در کشی

که دستـم به دامــن پروردگار است اینـجا

خوشا آن تالشستان و نی و خورشید اش

کـه لدویـش را محمـود درکنـار است اینجا

قــسـم بــه ایــران و آئـیــن مـهــرایی اش

کین سرزمیـن را تالـش افتـخاراست اینجا

تالــشی، ای زبـــان مــــادرم تـــو بمــــان

که با رفتـنـت مرا شـیـون و زاراست اینجا

بـهـــر حـفــــظ زبــــان مـــادری تـــو بیــــا

ببـیـن که شانــه ام در زیـر بـاراست اینجا

تالــش، هــرکـه تعــرض برجـنـگــلت کنـد

بیشک گردنش در طنـــاب دار است اینجا

بــا شــنــیــــدن نــــوای نــی چــوپــانــت

سوج دلم بر چهره غمگــسار اسـت اینجا

زیــر چـتـــر بــال سیـمـــرغ افـسـانــه ات

برسر رخـش دلم سایـه سـار است اینجا

داتــامــا برخیـز و ببیـن که چگـونـه تالـش

به آئیــن و میهـن اش وفــادار است اینجا

تـــالــشا یــــادت نــــرود کــه نـگـهــدارت

دو دست ابـاالفـضـل علـمـدار است اینجا

سراینده اشعار: نعمتی کرفکوهی ( خله لون) کرج 12 مرداد 1393

لحظه تحویل سال (طنز)

آخــــــــــــر شـب لــحــظـــــه تحــــــویل سـال

منــزل مــا خــــــلـوت وبــی شـــــوق و حــــال

یک پســـــــر اندر کنـــــــــــارم بیـــش نــــــبود

آن یکــــــی انگـار با ما همکــیش نبـــــــــــــود

بــا زن و مـــــــــــــــــادر زن و دور و بـــــــــرش

 جملگی در منزل قـــوم و خویشان هـمسرش

وان یــکــی آن شب کمــی شاهــکـار کــــــرد 

 اندکــــــــی رســــــــم زمـــان انـــکار کــــــرد

با همســـــرش آمــد نشست انـــدر بـــــــــرم

بالشـــــی آورد گـــــذاشت زیـــر ســــــــــــرم

تابگفتــم ای خدا خیــرت رســـان برآن پســـــر

که نشیند لحظه تحویل ســـــــال نـــزد پـــــدر

ناگـه زجا برخــــــــاست گرفــــت دست زنــش

رفـــــت به ســـــــوی منـــزل پــدر زنــــــــــش

او ساعتــــــی از ســــال قبــــل با مـــــــا بـود

اما لــــحــظـــه تـحـــــــویل سال آنجا بــــــــود

روز عیــد هـــــــــم مـــنــزل ما ســــــــــــر نزد

چشــــــــــم به راه بــــــودیـم نیــــامــد در نزد

بر شیشه کبـــر خـــودم ســــــــنگــــــی زدم

به مــــــــوبایــلش روز عید زنگـــــــــــــی زدم

گفتمش بحــــــق ایـــزد بـــاری تبـــــــــــــارک

 این عیـــد بـر شـــــما باشــــد مبــــــــــــارک

گفت با عیالــــــم با خویشــانــم چنــد نفـــــر

مــــــــا تو راهیم مــــــی رویم سیـــرو ســفر

گفتمـــش دست به دعــا دارد برایــت این پدر

باشــد خـــــدا پشت و پناهـــت ای پســـــــر

و امــــــا آن یکـــــــــــــــی ســــــوم پــســــر

 ســــــــــال نو تحــــویل نمــــــــــود پیش پدر

پـــــدر گفت صــد رحمــت بر ایـــن پســـــــــر

 کـــــــــه نشد آن لحـــظه از خــــــانــه بـــدر

ناگــهــــــان فــکری رسید انــدر ســــــــــــرم

گفتـــم حکمتـــی دارد گـــر نرفت این از برم

مادرش گفت کجــایی این هنــوز مجـرد است

زود است بگویی این خوب است وآن بد است

این هـم به والهی اگر زن داشت مـــــی رفت

بابایش را خانــه مــــی کاشــت و مـــی رفت

خــوش بحال او کــه اولادش دختــــــــر است

آسمـــان بخت اورا صــد هــــزاران اختر است

دختــرش ارزد به تنهــایی به یک گــردان پسر

لحظه تحـویل ســال بــوس می دهـد لپ پدر

شب سال تحویل  1390 ساعت 3 بامداد

دو بیتی های فارسی

چند دوبیتی ازدل سروده هایم

شوق نوروز

امشب به شوق نوروز نخوابم تا صبح فـردا

نــوروزا قــدمــت بــرروی دیــدگــانـم بــادا

خوش آن فردایی که با نسیم صبح نوروزی

بنـفـشه طـنـازی کـنـد پامـچال شـود هـویـدا

****************************************

بیا جانا

بیـا جـانـا کـه تـا حسنـت سـرایـم بی بهـانـه

کجایی تـا که مـن شعرت بخـوانم با تـرانــه

به دورت من بگـردم چون کرانه گرد دریـا

که تورا مـن چـشم درراهم ز دریا تا کرانـه 

****************************************

حوالی پیاله

ساقـیا گــذری بـر حــوالی پــیــالــه ای کن

یک قـدحی هم برغـمخانه ما حواله ای کن

از سخـن ملال انگـیـز واعـظ شهـرملـولـم

صنما برخیـزبا خم ابـرویت اشـاره ای کن

******************************************

جرعه هوشیاری

ایـن دل رمـیـده را بـار دگـــر رام مکـن

وین سـرشوریـده را جان مـن آرام مکـن

ساقیـا جـرعه هـوشیـاری بریـزبـرکـامـم

قدح بگذار شراب بیخودی در جام مکـن 

******************************************

«  آواره »

 آواره ای ز شهر لاهوتم بی کسم مرا به کسم دهیـــــد . 

ودیعه ای ز خاک ناسوتم مرا به خاک باز پسم دهیــــد . 

در وادی دنیا پرستان کس نرسیـد به فریادم همه عمر . 

دستم بگیرید و مـــرا به دست فــریـاد رســـم دهیــــد .

*******************************************

« چه مشکل شد »

 عبــور کـــردن از این دریـای طـوفـانـی چـه مشکـــل شـــد .

رسـوخ کـردن بر این دلهـای سیمـانـــی چــه مشکــل شد . 

اگــــر روزی خـــدا از شـاهـــرگ گــــردن بــه مــا نزدیک بود.

کنون رد خدا جستن در این دوران ظلمانی چه مشکل شد .

******************************************

   « اهدنا الصراط المستقیم » 

ره خویش هموار نیافتیم بر سر ره چاله ها داریم هنوز !

کاسـه ها لبریـز از آش کشـک خـالــه هـا داریـم هنـــوز! 

این زنگ انشـــاء هـم روزی رو بـــه پـایـان مـــی رســد!

بر سـر درس حسـاب اشـک و آه و نالـه هـا داریم هنوز!

 ******************************************

« در وصف مادرم »

تو به نیکـــی نزد مـــن فــــــــــرد امـیـنــی مـــــــــــادرم 

اقراق نگـویم گـــر بگویــم فرشتــــه روی زمینی مــادرم 

از یســـارو تا یمین در پـی دوست خـدا من گشتـــــــــه ام 

پاکترین دوست خـــــدا در یسارو و در یمین مـــــــــادرم 

گفتم کو صالحی کو مخلصی تا التماسش من کنم بهر دعا 

تا تو را یافتم به خـــود گفتـم تو هـم آنی و هم اینی مادرم

 

 *******************************************

« در وصف تک دخترم » 

شیرین تر از قند و عسل گل دختر ریحانــــــه ام 

نازت بـــرم تا زنـــده ام تک دختـــر نـاز دانــه ام 

شهد زبانت چون شکر لعل کلامت چون در است 

در گرانبهای مـن تـنـهـــا عـــزیـز دردانـــــــه ام 

هـــر جـــا باشـــی شمــــع شـب تـارم تـویـــــــی 

هر جـا باشــــم شب تا سحر بر گرد تو پروانه ام

 *******************************************

 «در وصف گل عروسان » 

نسیم وصل بدمیـد و غـم هجـران برفت از سـوی ما 

ژالــه از نرگــس چکیــد و لالــه زار شـد کــــوی مــا 

این گـــل عـروســـان مـا یکـی از دیگری گل رخترند 

خوش قــدم باد این گل صد رنگ وان گل صد بوی ما

 *******************************************

تا نسیم سحر آورد سوی ما بـوی تو 
پروانه دل،شوق پرواز گرفت سوی تو

گر غنـجه بـرویـد بر قـامت درخت پیـر

خزان عمر بهار شوداز عشق روی تو

21تیرماه سال 94

*******************************************

بسرودم بسالهای 90-91-92 (نعمتی کرفکوهی)

جرعه هوشیاری

ای درد با من تو بمان

سجده عشق

ساقی از خمخانه ات قدحی بر غمخانه ما حواله ای کــن

از فرط ملامت گذری بر حوالی پیالـــــــــــــــه ای کــن

از درازی سخن ملام انگیز واعظ شهر ملولــــــــــــــــم

ای صنم برخیز و با خم ابرویت اشاره ای کــــــــــــــــن

گر فریاد وفاداریت را نشنید آن یار خطا کــــــــــــــــــار

اسیر کوی وفایش شو ، وز ته دل ناله ای کـــــــــــــــــن

حال ما را مرحمی نیست بر زخم دل و جان خدایـــــــــا

رحمتی بنما با مرحم کرکت افاقه ای کـــــــــــــــــــــــن

زکوی معشوق ما را خبری ده ای نسیم سحـــــــــــــری

دل ما را زین گردباد طوفانی چاره ای کــــــــــــــــــــن

در وادی کبر و ریا سجاده را بفروش به مـــــــــــــــــی

در سرای ساقی دلها هوس جام و باده ای کــــــــــــــــن

این همه عمر گران را تو به توبه گذرانی چه ســــــــود

یک بار هم که شده توبه ات را نثار پیمانه ای کــــــــــن

سجاده به دوشی و آدم فروشـــــــــــــی تا به چنـــــــــد؟

گر خود آدمی ، زین سبب اندیشه ای کــــــــــــــــــــــن

با عقل حسابگر نتوان پا به ره عشق گــــــــــــــــذاشت

در ره عشق تاملی به حال زار دیوانه ای کـــــــــــــــن

سر تعظیم تو بردار از خاک در ارباب زر و تزویـــــر

سجده عشق بر خون شقایق و آلاله ای کـــــــــــــــــــن

زمستان 1390

عاقل مشو ای دیوانه

بیــــا جــانا که تا حـسنت ســـــرایـــــم بی بهـــــانـه 

کــــجایـی تـا که شــــعرت را بـــخوانـم با تــــــرانـه 

به دورت مــن بــــگردم چـون کـــرانه گـرد دریـــــــا 

تــو را مـن چشـــــم در راهــــم ز دریـــا تا کـــــرانه 

هــرگــز نبیـنم خــــم شـــود آن قامــــت رعنـــــای تو 

قـــــامت بیـای دارچـند ، تا بــازبگـــشاید در مــــیخان  

میــکده عشــــق جـــولانــگه هـــر بی ســروپای نـبـود  

گـــرهـمـدسـت شــــوند ســاقـی و جــام و می و پیمانه 

نوبــهـار آیـد و بـاز وقـت طـــــرب خواهــد رســــید 

چـهچـه مــرغ سحــــر بـازبـرآیـد با نــــوای جــانـــانه 

حیـــف اســــت گر نکشـــــی این بـــــار تو بــر دوش 

ایــن بـــار نه هـــر باریســـت  کـــــین بـــار گــــرانه  

بیــــا تا ســـــر بـه سـر تـن به کشتن دهیم بـهر یـــــار 

آن یاردل آرایــی که دو چشمش تیر دوابـــرویش کمــانه 

با عـــقل مــــلامت گر تو بســـته نــــگردد ره عشــــق 

کـیــــن عـشـــــق بـنیــان کند وچـــون سیـــــل روانه 

او که در میــکده یار با جــام نگـار نـنوشـید می عـــشق 

معشــــوق نهیب زد که نیـا از پـی من بـرگـرد بـه خــانه 

خوش عروسیت عشق ، گر عمر گـــران کابیــن او بنمـایی 

در صـحن و سـرای دل تـو حجله زنـد بی چـک و چـــانه 

کـار عشـــق است و بـــر دل مــنه تردیــد تـو هــرگـــز 

بشـنو ســخـن عشــق کـه زمزمـه ی زیـرلب خرد و کلانه 

بهــر وصــل روی  یـار تــرک اغـیار مـی بـاید نـمـــود 

می نـگو ایـن چکـاریست کـاغـازش چـین وپایـانـش چنانه 

بر کنج فــراغت منشــــین ، خــرده تـو بـر عشـق مـــگیر 

زعشـق روی گـل  بلبل کــی آســـوده بخوفت بر سر لانـه 

یک سلام والسلام

پاک ترین روح شدن

ای نامت جاودان در یادهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا

یاد تو یاد آور رساترین فریادهـــــــــــــــــــــــــــــــا

دانش پژوی مکتب آزادی و آزادگـــــــــــــــــــــــــی

الگوی روشنگری و سنبل فرزانگـــــــــــــــــــــــــی

نام تو رسوا گر زور و زر و تزویرهـــــــــــــــــــــا

یکه وتنها میان این همه تکفیرهـــــــــــــــــــــــــــــــا

مظهر صدق و صفا و معدن اندیشــــــــــــــــــــه ای

ریشه جهل و جمود را تا نهایت تیشــــــــــــــــــه ای

زبان آتشین در کام  و لب افروختــــــــــــــــــــــــــی

مرحبا بر تو قلم بر اجنبی نفروختــــــــــــــــــــــــــی

تیر نطقت بر لبت دشمن شکــــــــــــــــــــــــــــــــــار

مصلحت پنهان نمودی حقیقت آشکـــــــــــــــــــــــــار

ره صد ساله را تو یک شبه پیمــــــــــــــــــــــــوده ای

چون سواران از تبار سربداران بـــــــــــــــــــوده ای

بر درد دردمندان تاریخ جملگی تو مرحمــــــــــــــی

بی دردمندان عالم را خواب خوش تو برهمـــــــــــی

همچون بوستان بوده ای در پهن دشت کویــــــــــــــر

ز کوی بیداران به دیار خفته گان بودی سفیـــــــــــــر

با ناله ات فرعونیان در گور خود لرزیده انــــــــــــــد

اندر مرداب کبرخود قارونیان بار دگر قرقیـــــــده اند

زخاک حلقومت سوتکی دارد به لب آن کودک بازیگوش

گفتا خواب خوش دیگر بس است بهر بیداری بکـــوش

ن والقلم و به خون سیاهی که میچکد ز حلقوم قلـــــــم

هرگز نمیری زیاد ای شمع محفل اصحاب و قوم قلــم

وامانده ایم اندر تن واندر لجنـــــــــــــــــــزار (بودن)

بر ما بـِدم یکدم نفس  ای پاکتریـــــــــــن روح (شدن)

سروده ای از رضا نعمتی کرفکوهی (عظیم)

در مدح معلم شعید دکتر علی شریعتی