عاقل مشو ای دیوانه

بیــــا جــانا که تا حـسنت ســـــرایـــــم بی بهـــــانـه 

کــــجایـی تـا که شــــعرت را بـــخوانـم با تــــــرانـه 

به دورت مــن بــــگردم چـون کـــرانه گـرد دریـــــــا 

تــو را مـن چشـــــم در راهــــم ز دریـــا تا کـــــرانه 

هــرگــز نبیـنم خــــم شـــود آن قامــــت رعنـــــای تو 

قـــــامت بیـای دارچـند ، تا بــازبگـــشاید در مــــیخان  

میــکده عشــــق جـــولانــگه هـــر بی ســروپای نـبـود  

گـــرهـمـدسـت شــــوند ســاقـی و جــام و می و پیمانه 

نوبــهـار آیـد و بـاز وقـت طـــــرب خواهــد رســــید 

چـهچـه مــرغ سحــــر بـازبـرآیـد با نــــوای جــانـــانه 

حیـــف اســــت گر نکشـــــی این بـــــار تو بــر دوش 

ایــن بـــار نه هـــر باریســـت  کـــــین بـــار گــــرانه  

بیــــا تا ســـــر بـه سـر تـن به کشتن دهیم بـهر یـــــار 

آن یاردل آرایــی که دو چشمش تیر دوابـــرویش کمــانه 

با عـــقل مــــلامت گر تو بســـته نــــگردد ره عشــــق 

کـیــــن عـشـــــق بـنیــان کند وچـــون سیـــــل روانه 

او که در میــکده یار با جــام نگـار نـنوشـید می عـــشق 

معشــــوق نهیب زد که نیـا از پـی من بـرگـرد بـه خــانه 

خوش عروسیت عشق ، گر عمر گـــران کابیــن او بنمـایی 

در صـحن و سـرای دل تـو حجله زنـد بی چـک و چـــانه 

کـار عشـــق است و بـــر دل مــنه تردیــد تـو هــرگـــز 

بشـنو ســخـن عشــق کـه زمزمـه ی زیـرلب خرد و کلانه 

بهــر وصــل روی  یـار تــرک اغـیار مـی بـاید نـمـــود 

می نـگو ایـن چکـاریست کـاغـازش چـین وپایـانـش چنانه 

بر کنج فــراغت منشــــین ، خــرده تـو بـر عشـق مـــگیر 

زعشـق روی گـل  بلبل کــی آســـوده بخوفت بر سر لانـه