پاک ترین روح شدن

ای نامت جاودان در یادهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا

یاد تو یاد آور رساترین فریادهـــــــــــــــــــــــــــــــا

دانش پژوی مکتب آزادی و آزادگـــــــــــــــــــــــــی

الگوی روشنگری و سنبل فرزانگـــــــــــــــــــــــــی

نام تو رسوا گر زور و زر و تزویرهـــــــــــــــــــــا

یکه وتنها میان این همه تکفیرهـــــــــــــــــــــــــــــــا

مظهر صدق و صفا و معدن اندیشــــــــــــــــــــه ای

ریشه جهل و جمود را تا نهایت تیشــــــــــــــــــه ای

زبان آتشین در کام  و لب افروختــــــــــــــــــــــــــی

مرحبا بر تو قلم بر اجنبی نفروختــــــــــــــــــــــــــی

تیر نطقت بر لبت دشمن شکــــــــــــــــــــــــــــــــــار

مصلحت پنهان نمودی حقیقت آشکـــــــــــــــــــــــــار

ره صد ساله را تو یک شبه پیمــــــــــــــــــــــــوده ای

چون سواران از تبار سربداران بـــــــــــــــــــوده ای

بر درد دردمندان تاریخ جملگی تو مرحمــــــــــــــی

بی دردمندان عالم را خواب خوش تو برهمـــــــــــی

همچون بوستان بوده ای در پهن دشت کویــــــــــــــر

ز کوی بیداران به دیار خفته گان بودی سفیـــــــــــــر

با ناله ات فرعونیان در گور خود لرزیده انــــــــــــــد

اندر مرداب کبرخود قارونیان بار دگر قرقیـــــــده اند

زخاک حلقومت سوتکی دارد به لب آن کودک بازیگوش

گفتا خواب خوش دیگر بس است بهر بیداری بکـــوش

ن والقلم و به خون سیاهی که میچکد ز حلقوم قلـــــــم

هرگز نمیری زیاد ای شمع محفل اصحاب و قوم قلــم

وامانده ایم اندر تن واندر لجنـــــــــــــــــــزار (بودن)

بر ما بـِدم یکدم نفس  ای پاکتریـــــــــــن روح (شدن)

سروده ای از رضا نعمتی کرفکوهی (عظیم)

در مدح معلم شعید دکتر علی شریعتی