فشتمقولی و د خم دوشاو !!

فشتمقولی و د خم دوشاو!!

درتـمام مدت زماتی که مرا نون وآو بودی

 بومی سری کو مرا د خم دوشاو بودی

آذوقـه زومـوسـتون تا بـاهـارم بودی

سفره سری کو مرا شام ناهارم بودی

تا... که روزی مرا بر آن شدی

 تا بر احوال آن خمان سرکی کشمی

براندرونشان نظری اندازمی

همی تا برفتمی بر پشت بام

تا خمان را وازنمودمی سرپوشان

رویم  به دیار بـد نویـنندی چشمتان/

دو موش دمردندی اندرمیان خمان

تاچـنین ویـندمی دودسانم کـفا بردم

همی واتمی ای خاک دعالم برسرمی/

مرا زوموستونی سخت در پیش بودی/

چه  باید خورمی؟ چه باید کنمی

کشکول گدایی پیش کی برمی؟

همی سراسیمه به اندرون بین الشپلین رفتمی/

هر کس ویندمی وین معضل برایشان واتمی/

آنان همی بواتندی که ترا نترسندی/

در پشه ور بشری بودی اندرمیان مخلوقات /

گویندی که اورا باشد حلال چنین معظلات/

که او دانش پاک زنا پاک درسربودندی/

 پیش او روی که او ترا راه نشان باشندی/

پسان براه فتادمی دفرس دفرسان  /

 سراغش بگـرفتمی  ازاین واز آن                                                

 تا وارد برسرای ایشان شدمی/

 آداب وارد شدن بجا آوردمی /                                                    

 بدو اینگونه  واتن نمودمی:

دانایشا، آگاهیشا، وینایشا                                                         

  د خم دوشاوی موش دشا                         

تـه مـرا بــوا هــرده شـا؟

 او همی ابروکشندی به کفا

پسان بواتنـدی اصلا و ابدا

پسان مرا سر بنهاده شد برگریبان خویش/

 پکر شدی مرا وراه خانه بگرفتم به پیش/

چون دیلم نیامدی آن دوشاوان فر نمایمی/

فلذا اندر میانه ی راه اسردون ببرگشتمی /

بدو بواتمی آیا در این خسوس

همچنان کرگ ترا ایلینگ بودندی؟!

وین معضل را فرجامی  نبودندی؟!

اوهمی بوکه بنه خنده ای بکردندی پسان بواتندی 

تا بوینمی که فرجامش چه باشندی؟!

اینبارخوندوانه ای بسی پیلتردراندرون کشه پیله او بنهادمی وچنین بواتمی:

دانایشا،آگاهیشا،وینایشا

خیلی خیلی زونوستیشا

د خم دوشاوی موش دشا                                           

ایخم اشته،ایخم چمه هرده شا؟

اینبارابرووان کفا نبردندی!!!

 وبا همان بوکه  بنه خنده ای که بربوک داشتندی

روکته ویمند نمودندی و پسان بواتندی:

اندکی شا!!!!!!!! 

همی شـادمـانه برگـشتمی سوی خانه

 رفتمی روی بام با حالتی عجولانه             

 اندکی پشت خویش نمودم خمی

ایخم ازآن د خم برکول بنهادمی

همی راه رفتمی با حالـتی تنـدوتاب

دوشاو را بردمی تاسرای مستطاب

او تاخم رابوینندی بنا براین بنهادندی

که موشی       ندرون  آن نمردندی

 لذاانگشت شاهد اندرون خم ببردندی

 ازآن شیره ارباء انـدکی بخوردندی

 پسان بواتندی به!عجب شیرین بودی

من هم گفـتمی کزکمالاتتان این بودی

دوشاب رابخوردی بگفتی شیرین بودی

کین هنراندرمخلوفان جهان هرگز نبودندی!!

از آن پس مرا معضل دیگری پیش آمدی

 وآن این بودی، که چطور می شوندی

 دوشاوی که در اندرون آن موشی دمردندی

 شاتندی اندکی خورندی وباقی اش نتوانندی خوردندی؟

!!!

برگرفته از کتاب فشتم المعضلات ) اثر فشتمقولی پشه وری)!!!